Sześciopak polskiego craftu 90

Powrót do chmielu. I to tym razem, zdradzę już na samym początku, zdecydowanie bardziej udany niż ostatnio.

Kolejnym piwem Kingpina bez odjechanych składników jest amerykańska pszenica Most Wanted (ekstr. 12%, alk. 4,9%). Pszenica soczyście cytrusowa, grejpfrutowa, i po michałowemu wyraziście gorzka. Wyobraźcie sobie, że jecie grejpfruta i rozgryzacie jego pestki – z czymś takim mamy tutaj do czynienia. Z jednej strony rezygnacja z dodatków jest pewnym novum, z drugiej goryczka w tym piwie jest swoistym powrotem do korzeni, przynajmniej dla tych, którzy pamiętają pierwszą warkę Rocknrolla. Jakąkolwiek nadmierną szorstkość z kolei gładzi miękka faktura, więc nie miałem odczucia przegięcia. To jest bardzo dobre. (7/10)

Żytnia IPA w wykonaniu kontraktowca Golem, czyli Eynore (ekstr. 14,1%, alk. 5,5%) to tropikalne,  zielono-galaretkowe nuty, trochę żywicy, szczątkowy cytrus, trochę landrynki, brak spodziewanej żytniej oleistości, a także ciekawy finisz, który ma w sobie chłodzącą nutę miętową, ale i marginalny pilzneńsko-kukurydziany wtręt. To ostatnie nawet nie przeszkadza. Gorzej, że piwo jest dość mdłe i w zasadzie wyzbyte wyrazu, poza wspomnianą miętą. Kolejna IPA do zapomnienia. (5,5/10)

Tropical Storm (ekstr. 16%, alk. 6,2%) z jednej strony dostarcza klasycznych, cytrusowo-żywicznych i melonowych wrażeń, z drugiej silna jest w nim intrygująca komponenta ziołowo-miętowa. Generalnie jest więc mocno zielono, nawet cytrusy idą w kierunku limonki i niedojrzałego grejpfruta. Obecny jest jednak również ananas oraz subtelna pieprzność, co z kolei narzuca skojarzenia z papają (pestki!). W smaku wytrawne i gorzkie, ale z miękką teksturą, zdecydowanie chmielowe na zielono-cytrusową modłę, z wyczuwalną, nieco ciasteczkową podbudową słodową. Ciekawie wyszło to nachmielenie Cashmirem. Mnie Tropikalna Burza w pełni przekonuje. Jest soczyste, mimo wytrawnego finiszu zbalansowane i bardzo pijalne. Jedna z lepszych krajowych ajp, brawa dla Widawy. (7,5/10)

Niech nikogo nie zwiedzie wyjątkowo brzydka etykieta kooperacyjnego, szałpiwo-podgórzowego Szału Ciał (ekstr. 12,5%, alk. 5%). „American wheat z zestem” oznacza w tym przypadku skórki cytrusów zmiksowane z marakują, i to tak bardzo, że piwo niemalże pachnie jak likier Passoa. No ale jednak nie tylko, bo silne jest też mango. Piwo pachnie wręcz obłędnie, ale ja mam bzika na punkcie marakui, na co trzeba brać poprawkę. W smaku jest z kolei mniej intensywnie. Pojawiają się słodowe, chlebowe smaczki okraszone cytrusami. Szkoda że brakuje specyficznej multiwitaminy z zapachu (poza sugestią w finiszu), ale za to nie można piwu odmówić rześkości – znika ze szklanki w okamgnieniu. Bardzo udana kooperacja, w lato piłbym z wiadra. (7,5/10)

Redenptorysta (ekstr. 12%, alk. 5%) – rozumiem, że ta nazwa miała szokować, ale ze względu na renomę ks. Rydzyka wśród konsumentów piwa craftowego w Polsce – a chyba mogę zaryzykować taką generalizację – jest to oblewanie piwem leżącego. Wyszło bardziej nieudolnie niż śmiesznie, no ale trudno. Samo piwo się nie do końca broni – jest jasne, lekkie, cytrusowe ale bez przesady, gorzkie ale bez przesady, żywiczne ale bez przesady, nawet rześkie do końca nie jest, a to właśnie powinno być jego podstawowym atrybutem. Ok, pijalne, ale do zapomnienia. Nie jest to najlepsze piwo chorzowskiego Redenu. (5,5/10)

W końcu udało mi się znaleźć piwo młodego kontraktowca Dziki Wschód, a konkretnie w bielskim multitapie/restauracji Środek (swoją drogą, polecam ten lokal). Bumerang (ekstr. 14,9%, alk. 5,6%) jest piwem bardzo owocowym. Czerwone owoce pokroju truskawki przechodzą tutaj w cytrusy, marakuję i trochę mango, na delikatnej ciasteczkowej, trochę karmelowej podbudowie. W smaku jest miękkie, chmielowe, w dalszym ciągu mocno owocowe, pół pełne, z wytrawnym finiszem. Nietypowa owocowość może niektórym przeszkadzać, mi z kolei w takiej konstelacji bardzo podeszła. Nie mam zastrzeżeń. (7/10)

Widawa, Dziki Wschód, Kingpin i SzałGórz – tyle dobra w jednym sześciopaku nie trafia się zbyt często.