Czego są warte polskie piwa pszeniczne?

Próbowałem sobie ostatnio przypomnieć czy, pomijając browary restauracyjne, zdarzyło mi się pić dobre polskie piwo pszeniczne. Odpowiedź jest niestety przecząca. Pamiętam, że smakował mi Faustus, którego jednak piłem dawno temu i który jest w istocie piwem niemieckim, a tak poza tym? Okocim niedobry, ale się jako piwo litewskie (warzone przez Svyturysa) i tak nie liczy, Łomża niedobra, Leżajsk niedobry, Jurajskie Pszeniczne Ciemne bardzo średnie... czas się rozprawić z resztą butelkowych pszenic obecnych na polskim rynku piwnym, z nadzieją że się jakiś rodzynek w końcu znajdzie. Zakupiłem dwie ciemne pszenice (Cornelius Ciemny Pszeniczny i Miłosław Pszeniczne) oraz trzy jasne (Ciechan Pszeniczne, Cornelius Pszeniczny i Amber Pszeniczniak), żałując, że pszenicy z Konstancina nie widziałem w sklepach od lutego, pszenic z Gościszewa od roku, natomiast Abbe Weizen w ogóle. Końcowe wnioski są dwa – ciemne polskie butelkowe pszenice są na poziomie dramatycznie niskim, natomiast jasne...

… ale, nie uprzedzając od faktów, zacząłem od ciemnych. Łudziłem się, że Jurajskie Pszeniczne Ciemne to najmniej udana polska ciemna pszenica, jest jednak dokładnie na odwrót. Refermentowane w butelce Miłosław Pszeniczne ma być według browaru ‘pełne w smaku’, czemu przeczą dość skromne parametry (11,8° ekstr., 5,5% alk.). Ponadto producent poucza, że ciemne piwo pszeniczne to po niemiecku ‘dunkel’. Drogi producencie – nie dunkel, a dunkelweizen. Wszystkim polskim producentom piwa którym wydaje się że znają niemiecki, przyznaję rację – tak, wydaje Wam się.

Piwo jest lekko mętne, o puszystej, niezbyt trwałej pianie, nieco jasne jak na ciemną pszenicę, ciemne jak na jasną. Zapach jest niezbyt wyraźny. Początkowo się ucieszyłem, że brak tutaj ziemistości charakterystycznej dla niektórych dunkelweizenów – czuć bowiem głównie banany, karmel, może lekką opiekaność, ale do tego również coś niezbyt przyjemnego, na kształt połączenia goździków i mydła. W dodatku wyczuwam nieco natrętne fuzle (alkohole wyższe). Kunsztownie uwarzone to to nie jest.

Zdecydowanie zbyt kwaskowy smak, o raczej niskiej aromatyczności, ze śladową goryczką oraz opiekanymi pozostałościami banana i nutami alkoholowymi w finiszu. Wieje nudą. Kwaskową nudą. Zamiast orzeźwiać, czyli czynić to, do czego piwa pszeniczne są stworzone, niesamowicie męczy, i to mimo kwaskowości. Naprawdę bardzo się chciałem napić w tym momencie piwa, a skończyło się na tym, że ślęczałem nad pszeniczniakiem (!), nie mogąc dopić go do końca (Ocena: 4/10).

Nic to, może płyciej odfermentowany (12,5° ekstr., 5% alk.) Cornelius Ciemny Pszeniczny będzie choć trochę lepszy. Chciałbyś, chopie! Wprawdzie wizualnie tutaj wszystko gra – brąz ukoronowany puszystą pianą – za to aromat jest nader osobliwy. Bardzo mocny diacetyl, kakao, karmel, a do tego echa banana, kawy i wanilii. Dominuje zjełczałe masło i kakao. Co to jest!? Okropieństwo.

Smak jest wodnisty, ewidentnie za bardzo kwaskowy, a zarazem dość goryczkowy jak na weizena. W trakcie picia czuć… zjełczałe masło kakaowe, i tyle. Jeśli bym jednak zechciał skonsumować zjełczałe masło kakaowe, to kupiłbym sobie masło kakaowe i pozwolił mu zjełczeć. Ale fakt, że jeśli nabrałbym ochoty na coś niemalże niepijalnego, czyli kwaskowo-gorzkie masło kakaowe w płynie, to w koszyku wylądowałby Cornelius Ciemny Pszeniczny. W sensie piwnym budzi raczej skojarzenia z mocno nieudanym, domowym dunkelem. Tragedia (Ocena: 2/10).

Tymczasowo zniechęcony do marki Cornelius, sięgnąłem po atrakcyjnie opakowanego Amber Pszeniczniaka (12,1° ekstr., 5,2% alk.). Nie tylko zresztą opakowanie jest atrakcyjne – samo piwo również punktuje wyglądem, tworząc unoszącą się nad mętno-złotym płynem gigantyczną czapę piany, która nie chce opadać. Odtąd zaczynają się schody w dół. W zapachu czuć delikatne elementy cytrusowe i goździkowe, lekką biszkoptowość, może jeszcze nieco gruszek, i tyle. Brak bananów czy ogółem, silniejszej owocowości, a jeszcze ogólniej – silniejszego aromatu jako takiego. Profil jest w porządku (syntetycznie – gruszka z goździkiem w biszkopcie), tyle że mało go.

Te wrażenie jest tylko potęgowane w trakcie picia. Przeszkadzają dwie rzeczy, a właściwie trzy – zbyt mocna kwaskowość, zbytnia wodnistość, a przy takiej wodnistości również ciut zbyt mocna goryczka. Piwo rozczarowuje na całej linii, sprawiając wręcz wrażenie gorzkiej wody z echami gruszkowo-goździkowymi. Niestety, nie jest to dobra pszenica, ani trochę (Ocena: 3,5/10).

Czas powrócić do Corneliusa, na szczęście Cornelius Pszeniczny (12,5° ekstr., 5% alk.) to całkiem pijalne jasne piwo pszeniczne, choć szału nie ma. Kolor dość ciemny, opalizujący, piana puszysta, zapach nie tylko dużo lepszy od ciemnego corneliusowego pszeniczniaka, ale również od pszenicy z Ambera. Wyraźnie biszkoptowo-bananowy, estry są tutaj mocne, wręcz ostre. Do tego delikatna gruszkowość i uaktywniające się po paru chwilach, nie nadmiernie wyraźne goździki. Niezłe.

Smak jest lekko kwaskowy, o niskiej pełni ale nie wodnisty, delikatnie goryczkowy. Biszkopty są na pierwszym planie, ciut dalej estry odczuwalne w pierwszej linii jako… estry, dopiero potem jako konkretne owoce (banany i gruszki), a trzecim, dopełniającym elementem są drożdże. Goździk obecny słabo, cytrus w zasadzie w ogóle, ale z takiej kombinacji dałoby się stworzyć coś bardzo dobrego. Tutaj niestety brakuje harmonii, zupełnie tak, jakby poszczególne elementy aromatyczne istniały obok siebie, nie tworząc zgranej całości – czego przejawem jest właśnie między innymi owa początkowo po prostu estrowa estrowość, przypominająca mi tę odizolowaną, którą miałem okazję wąchać kiedyś na kursie degustatorskim. Niemniej jednak piwo jest w porządku, szczególnie w zestawieniu z poprzednimi (Ocena: 5,5/10).

Dalej jednak czekałem na polską pszenicę w butelce, która by mi autentycznie zasmakowała. I znalazłem, Ciechan Pszeniczne (ekstr. 12,1°, alk. 4,8%) to piwo pierwszej klasy. Jest najjaśniejszym z weizenów w tym wpisie, wręcz narzuca wizualnie skojarzenia z witbierami, jest budyniowo mętne, z puszystą, choć niestety niezbyt trwałą pianą. Aromat to wyważona, wystarczająco mocna kompozycja bananowo-goździkowa, o wyraźnej słodowości, obecnych drożdżach, a nawet nutach piwnicznych oraz cytrusowych. Nareszcie!

Smak jest nieco kwaskowy z lekką, słodkawą przeciwwagą, delikatną acz wyraźną goryczką i piwniczno-cytrusowo-drożdżowym posmakiem. Lekkie ciało choć nie wodniste, drożdżowa gęstość. Nieco bardziej goździkowy niż bananowy smak, śladowo cytrusowy oraz waniliowy, a przy tym bardzo orzeźwiający. No i w końcu – bardzo dobra, rasowa polska pszenica w butelce! Światowy poziom, do tego piwa można wracać bez obaw (Ocena: 7/10).