Sześciopak niemieckiego craftu 6

Następny niemiecki sześciopak nowofalowy sprawił że aż zmarszczyłem brwi i zacząłem się zastanawiać nad faktyczną kondycją segmentu craft u naszych zachodnich sąsiadów. Sprawdźcie zresztą sami.

Hop’s Brewing próbuje kokietować tradycyjne podniebienia swoim Franzmann’s No. 1 Lagerem (ekstr. 13,3%, alk. 5,7%). No i faktycznie, kokietuje aż za bardzo. Są tutaj cztery chmiele – dwa niemieckie (Perle i Saphir) oraz dwa amerykańskie (Simcoe i Cascade). I po tych ostatnich ni widu, ni słychu. Zamiast tego mamy tutaj ciasto drożdżowe z kukurydzą. I w zasadzie tyle. Słód, drożdże, DMS. Może jeszcze ulotna nutka suszonych owoców. Do tego lekka słodycz dominująca wyzbytą potencji goryczkę. Producent każe nam w tym piwie szukać między innymi marakuji, śliwek, ananasa, cytrusów i grejpfruta. No więc musicie wiedzieć że niemiecki humor to zjawisko wskutek którego człowiek czuje że coś jest nie tak, ale wcale mu z tym nie jest do śmiechu. I to piwo to taki przykład niemieckiego humoru. Bez na dzie ja. (2/10)

Że lekkie piwo nie musi być banalne, to wiadomo od dawna. Swoją cegiełkę do tego przyłożyły browary Braukunstkeller oraz Hofmark, w postaci summer ejla Sunrise (ekstr. 8%, alk. 2,9%). Piwo pachnie w zasadzie jak sok z grejpfruta z sosnowymi igiełkami, dopiero w smaku dochodzą do tego nutki ziołowe i delikatny ananas. Jest oczywiście bardzo lekkie, ale i bardzo aromatyczne, z charakterną, grejpfrutową goryczką. Jedyną uwagę mam a propos nasycenia piwa – moim zdaniem przeholowano nieco. Poza tym – smaczne. (6,5/10)

Pod kiełkującą w Niemczech modę na craft próbuje się też podpiąć świeżynka o nazwie Hopfmeister. Surfers Ale (alk. 5,3%) niemrawo próbuje do siebie przekonać w zasadzie jednostajnie cytrusowym bukietem z przewodnią rolą mandarynki, uzupełnionym o motyw trawiasty. Wbrew oczekiwaniom piwo ma jednak trochę ciała, a jednocześnie poziom nachmielenia nie jest wystarczający żeby w smaku przykryć raczej mało wyszukaną słodowość. W rezultacie piwo jest nie do końca ekscytujące i niezbyt rześkie, choć pije się je mimo to całkiem nieźle. (6/10)

Gipfel Gluck (alk. 5,2%) jest niby chmielonym amerykańcami weizenem, ale bukiet ma doszczętnie zdominowany nutami cytrusowymi i ziołowymi. Dopiero w smaku dochodzi do tego weizenowa drożdżowość i kapka wanilii, przy czym jednak piwo okazuje się być nadmiernie wodniste i przez to nudne. Neeext. (5/10)

Road Trip (alk. 6,5%) to AIPA pachnąca jak sok z ananasa doprawiony anyżkiem i miętą. Nie powiem, całkiem ciekawie. Smak jest również zdominowany przez ananasa, nut cytrusowych nie stwierdzono. Goryczka najwyżej średnio mocna, choć z drugiej strony piwo nie ma również wartej wzmianki słodyczy resztkowej. Jego głównym mankamentem jest to, że jest raczej mdłe, do zapomnienia. Sam ananas nie wystarczy żeby zrobić trwałe wrażenie. Jest ok, da się pić, ale nie ma co do niego wracać. (5,5/10)

Gruthaus Pumpernickel Porter (ekstr. 13%, alk. 5,6%) jest warzony z dodatkiem chleba pumpernikiel, który jest dodawany do zacieru. Oczywiście nie wiadomo w jakich proporcjach, ale że gotowy pumpernikiel jest szczególnie w Niemczech sporo droższy od słodu, przeto przyjmijmy że są to ilości homeopatyczne. Pewną wskazówką świadczącą o tym jest brak pumperniklowych nut w aromacie. Piwo pachnie jak mleczna kawa zagryziona waniliowym wafelkiem i popita małym łyczkiem kawy zbożowej. Z jednej strony jest nieco wodniste, z drugiej dobrze pijalne, bez wad. Smaczne. Dobre i to. (6,5/10)

Uwaga ogólna na koniec – niemiecki craft wydaje się być mocno spolaryzowany. Jest garstka browarów na bardzo wysokim poziomie i gros takich, do których nie warto wracać.