Pinta dymi

Renesans grodzisza trwa w najlepsze. Po niedawnej adaptacji stylu dokonanej przez Pracownię Piwa swoje dokłada w tym względzie Pinta, która zamiast A La Grodziskiego występuje z większą pewnością siebie, porzucając pierwszy człon nazwy i wypuszczając jednocześnie dwie różne wersje.

Grodziskie 2.0 (alk. 2,5%) powstało z zasypu w którym wędzony na buku słód pszeniczny stanowił 100%. Jako że piwo jest lekkie, wędzonka nie jest jednak natrętna. Aromat lekki, słodowo-kiełbaskowy, jakby rolnik w czasie żniw przegryzał w trakcie jazdy traktorem domowego kabanosa prosto z wędzoka. Ciężko mu podczas pracy nie jest, piwo jest bowiem niesamowicie orzeźwiające. Nie lubię słowa ‘ekstremalne’ w odniesieniu do piwa, ale jako kwantyfikator dotyczący orzeźwienia byłby tutaj chyba na miejscu. Jest wytrawnie i rześko, lekko gorzko, z akuratnie odmierzoną wędzonką. No, wracając do tego rolnika w traktorze, to jest coś jakby jadł kanapkę z wędzoną kiełbasą, tak tutaj połączenie słodowości i wędzonki wychodzi. Bardzo dobre. (7/10)

Grodziskie 3.0 (alk. 2,6%) różni się od dwójki tym, że obok słodu pszenicznego wędzonego na dębie, w zasypie wylądował również słód jęczmienny wędzony na buku, taki sam jaki używany jest zazwyczaj do warzenia bamberskich wędzonek. Skutkiem tego smak jest bardziej zbliżony do wędlin z ogniska, słodowość jako taka w aromacie wydaje się być bardziej w tle niż w dwójce, choć z drugiej strony pełnia smaku jest po stronie trójki. Trójka przy tym nadal pozostaje bardzo rześkim, wręcz wzorowo orzeźwiającym piwem. Ciut lepszym od dwójki. (7/10)

Rozumiem ludzi którym ten styl nie odpowiada i którzy uznają go za wodnisty, ale jak ktoś szuka bardzo lekkiego, bardzo rześkiego piwa z charakterem, to ciężko mu będzie lepiej trafić. Fajnie też, że wszystkie polskie browary biorące dotychczas udział w mini renesansie grodzisza (poza Pintą również Artezan i Pracownia Piwa) trzymają poziom.